Jest to dość nietypowa wiatrówka, jak się jej przyjrzeć.
HDS 68 jest wiatrówką "wzorowaną" na broni gładkolufowej, łamanej, dwulufowej, podwójnie jednostrzałowej, czyli na klasycznej strzelbie horyzontalnej.
A dokładniej jest zaprojektowana na podobieństwo lupary (lupus, lupo - wilk [z włos.] ... wilczara:)
Krótkie lufy, brak kolby. Obrzyn.
Można znaleźć info, że lupary były z powodzeniem używane do obrony powozów przed wilkami czy rabusiami, a później w porachunkach mafii sycylijskiej i kalabryjskiej, z uwagi na dogodność jej ukrycia oraz łatwość pokrycia śrutem celu.
Produkt niemieckiego koncernu UMAREX z serii T4E (..Training 4 Engagement) nawiązuje swoją formą do najważniejszych cech oryginalnej konstrukcji, czyli poręczności i funkcji "obronnej".
OPIS BUDOWY:
HDS 68 jest wiatrówką w kal. 17,5 mm, zasilaną 12 g nabojem CO2 z pojedynczym spustem i dwoma lufami w układzie horyzontalnym, z pojedynczym kurkiem wewnętrznym, strzelającą w zamyśle gumowymi kulami.
Wiatrówka ma aż 6 manipulatorów, czyli:
- spust,
- blokada spustu/ bezpiecznik (a'la Glock),
- przełącznik selekcji lufy (w postaci klucza na baskili)
- przycisk otwarcia luf (na przodzie czółenka),
- przycisk spuszczania gazu (na grzbiecie baskili)
- oraz przycisk przebijania kapsuły CO2 (na spodzie chwytu pistoletowego)
"To więcej, niż w niejednej wiatrówce czy replice pistoletu!"
Chwyt oraz czółenko wykonane są z tworzywa, tak jak osłona luf oraz kabłąk spustu i sam język spustowy. Wiatrówka jest dość ciężka z powodu konstrukcji jej wnętrza, będącym precyzyjnie odlaną klatką ze stopu metali, mieszczącą cały mechanizm odpowiedzialny za funkcjonowanie. Tworzywo użyte na zewnątrz ma za zadanie osłonić wszystko przed zanieczyszczeniami, połączyć wszystko w całość oraz zapewnić minimum potrzebnej obsługi serwisowej, przy maksymalnej odporności w zadanych warunkach pracy.
Warunkach pracy, czyli w domu, ogródku, garażu czy na strzelnicy.
Brak przyrządów celowniczych, jednak jest szyna celownicza (nie mylić z szyną montażową).
Patrząc na filmy na YT odnoszę wrażenie, że najczęstszym powodem jej zakupu jest możliwość wystrzelenia wszystkiego, co da się wepchnąć do luf.
Użytkownicy pchają tam:
- strzały do łuku,
- baterie,
- parówki,
- nowatorskie pociski,
- koszyczki z chińskim ryżem,
- chałupnicze szpikulce z gwoździ,
- czy wreszcie same pociski 9 mm PARA zatopione w wosku.
Budowa w typie klasycznie łamanej dwururki w kalibrze 17.5 mm sprzyja chęci eksperymentowania.
W sklepach znajduje się również sporo fabrycznych, firmowanych przez brand T4E, jak również i mniejszych producentów, odmian "amunicji".
Do popularnych rodzajów należą
- kule gumowe,
- gumowo-metalowe,
- kule z farbą, z pudrem,
- kule ze środkiem drażniącym lub łzawiącym,
- kule poliuretanowe twarde,
- szklane,
- aluminiowe,
- gumowe kapturki ze stalowym rdzeniem
- czy lotki w kształcie rakiet
Dzięki temu rekreacja z HDS'em 68 daje wielokrotną i różnoraką frajdę.
PRACA MECHANIZMÓW:
Spust oraz przycisk otwierania luf działają sztywno i precyzyjnie. Sam spust jest twardy i wymaga mocnego podjęcia decyzji o strzale, bez zbędnych pieszczot.
Klucz do przełączania luf jest trochę oporny i podczas przełączania czuć, że wajha ma do wykonania ciężką pracę.
Na uwagę zasługuje fakt, że klucz w pozycji środkowej pozwala odpalić obie lufy jednocześnie.
Przycisk do przebijania kapsuł chodzi gładko tzn. aby nastąpiło przebicie kapsuły wystarczy lekko klepnąć przycisk gołą dłonią, nie zaboli, a zadziała, przynajmniej w świeżych egzemplarzach z ostrą szpilą do plomby kapsuły. Sam patent przycisku jest bardzo użyteczny i pozwala zawsze trzymać w zasobniku świeżą, zaplombowaną kapsułę, "w gotowości".
Na uwagę zasługuje również fakt, że wskaźnik na wierzchu baskili, informujący o przebitej kapsule i systemie będącym pod ciśnieniem (poprzez wysunięcie się poza obrys baskili), jest również przyciskiem do spuszczenia resztki gazu po wystrzelaniu kapsuły. Chroni to uszczelki mające kontakt z kapsułą CO2 oraz uszczelkę nakrętki zasobnika z kapsułą przy odkręcaniu, gdyż niwelując ciśnienie w komorze niweluje również tarcie.
Strzelanie jest przyjemne.
Wiatrówka generuje leciutki odrzut przy strzale, z racji dawki wystrzelonego gazu.
Celność jest rekreacyjna.
Bardziej imponująca jest moc obalająca, choć oczywiście poppera nie przewróci, chyba że popper podejdzie do strzelca na 1 metr.
Generalnie, fajnie to wyszło.
*********************************
W nawiązaniu do tytułu, w tym poście zaprezentowana jest wersja Tactic-cool.
Charakteryzuje się ona kilkoma dodatkami w rodzaju użytkowej biżuterii.
1. Szyna RIS z własnym celownikiem typu szczerbinka - muszka:
2. Składana kolba z regulacją długości i wysokości montażu w typie kolby sześcio-pozycyjnej M4 / AR15:
3. Łoże przednie z otworami montażowymi w typie MLOK i szyną RIS na spodzie:
4. Tłumik - separator.
5. Holdery (quivery - kołczany) na kule w kal. 17,5 mm z montażem w typie MLOK:
6. Oraz pas nośny, regulowana stopka, regulowana baka policzkowa oraz optyka typu biegówka 1-4x24
7. Ostatecznie, aby tacticool był totalny, jak opozycja, znalazły się również miejsca dla:
- szyna boczna skośna RIS
- celownik kolimatorowy MRDS
- celownik laserowy
- pionowy chwyt przedni
- szyna RIS ze stoperem dłoni słabej (z lewej):
Dzięki tej całej biżuterii użytkowej celność nie wzrosła, moc nie uległa zmianie, waga zwiększyła się znacznie, głośno jest wciąż, a poręczność znikła.
Szybkostrzelność na plus tak samo jak możliwość oglądania przyrody przez obiektyw.
Też miłe jest przewiesić takiego madmaxa przez ramię i trenować taktycznego dobierania strzelby z fikołkiem przez ramię.
Natomiast wiatrówka w tej postaci dokładnie uosabia charakter przeróbek na tacticool-janusza (przepraszam Janku).
Jest kolorowo, dużo się dzieje.
...Ale co z magazynkiem?
<wersja BETA 1.0>